Project afgerond

Y'ello,

Vandaag heb ik mijn project afgerond. De dag begon met een evaluatie samen met Frank Smits van Doingoood en Ronnie van Makerere west valley primary school. Tijdens mijn evaluatie bespraken wij mijn ontwikkeling van de afgelopen vier weken. Ik complimenteerde Ronnie met de diverse activiteiten die ik heb kunnen zien in plaats van voor de klas staan. Ronnie wist dat ik geen docent ben en daarom heeft hij mij, zoals beschreven in mijn eerdere blogs, meegenomen in the community en naar de sister school om te zien hoe de kinderen thuis leven. Ronnie vertelde dat ik de kinderen het best kan benaderen door ook te weten hoe zij thuis leven. Vanaf het begin gaf ik aan geen docent te zijn, maar wel de opleiding Social Work te hebben afgerond. Hierdoor mocht ik met de familie van de school kinderen praten om meer te leren over hun cultuur. Mijn evaluatie was perfect. Doingoood is tevreden, Ronnie is tevreden en ik ben tevreden. Het grootste compliment wat ik kreeg was van Frank. Volgens Frank ben ik een perfect voorbeeld van iemand die volledig zijn eigen pad heeft bewandeld. Op het begin moest ik wennen, maar door een open houding aan te nemen, veel contact te zoeken en nieuwsgierig te zijn heb ik mijn eigen verhaal geschreven. Van iets onbekends heb ik iets heel moois gemaakt. Daarentegen heb ik super veel respect voor Ronnie en zijn team. Met heel weinig mogelijkheden doen zij iets heel goeds voor de kinderen. Het schoolplein dat vol water staat na een flinke regenbui, lokalen waar 20 kinderen in zitten terwijl het niet groter is dan 7m bij 3m, docenten die een deel van hun salaris afstaan om de school te kunnen blijven runnen en zo kan ik nog even verder gaan. Na de evaluatie heb ik nog even met Ronnie gesproken. Hij wilde mij graag voorstellen aan zijn familie, maar we hebben daar te kort tijd voor gehad. Hij vertelde dat veel docenten in de school slapen (hijzelf ook) omdat dat goedkoper en makkelijker is en dat sommige zelfs geen salaris krijgen maar een vergoeding. Een aantal van mijn t-shirts heb ik bij Ronnie achtergelaten met de vraag of hij die aan Kajongo Tom wilde geven (zijn zoon). Zij hebben die harder nodig dan ik.

Aan het eind van de middag kreeg ik mijn afscheid. Alle kinderen werden opgetrommeld en ze begonnen liedjes te zingen en te dansen. Ik had cake gekocht en die mocht ik samen met de klassenoudsten in stukjes snijden. Daarna kreeg ik een officieel certificaat van the headteacher. Dit laat zien in welke periode ik als vrijwilliger werkzaam ben geweest en is een soort bedankje/diploma voor mij. Donderdag vliegen wij om 20:40 terug naar Brussel. Ik zie jullie volgende week!

Joran

De laatste week

Na enige stilte schrijf ik nu één van mijn laatst blogs. De tijd vliegt.

Vorige week maandag is Joëlle ziek geworden. Wij kwamen terug van Jinja en daar was zij al niet lekker. Joelle had koorts, keelpijn, hoofdpijn, en was super verkouden. Alles zat vast. Zij werd maar niet beter en omdat de koorts al vanaf vrijdag 14 juli aanwezig was hebben wij samen met Frank Smits, de coördinator van Doingoood besloten om haar naar het ziekenhuis te laten gaan voor een Malaria check. Nadat haar bloed en urine afgenomen waren en zij op de uitslag kon zien dat het geen Malaria was waren wij opgelucht, maar wat was het dan wel? Carla legde de link naar het verleden waar Joelle soms kaakholte ontsteking had. Minimaal één keer per jaar. Carla heeft hier antibiotica voor gezocht in het ziekenhuis waar zij vrijwilligerswerk doet. Joelle neemt de antibiotica nu een paar dagen en is niet meer ziek. Ik voelde mij zelf afgelopen vrijdag niet zo lekker en ben toen eerder naar huis gegaan om uit te rusten. Het valt mij op dat veel vrijwilligers ziek worden in Oeganda. Als ik kijk naar het Doingoood guesthouse, waar de meeste vrijwilligers verblijven, dan is er elke week wel iemand ziek. Dit komt denk ik omdat het eten hier anders is, de lucht veel viezer is (alle auto's rijden op diesel en hebben geen roet filter. Er komt letterlijk zwarte rook uit sommige uitlaten van auto's. Hap-slik-weg) en wij vrijwilligers vaak met kinderen werken die infecties met zich meedragen waar ons lichaam nog niet tegen bestand is.

Afgelopen week hebben wij een Belg leren kennen. Michiel genaamd. Michiel is een avonturier en heeft vaker door Afrika gereisd. Dit is zijn derde of vierde keer in Oeganda. Door zijn ervaring ga ik ook wel eens met hem op stap. Ik ben met hem downtown gegaan en naar een salsa night. Zodra je downtown gaat is het super druk en lopen er weinig blanke mensen alleen. over straat. Tenzij je hier in Oeganda, zoals Michiel, vaker bent gekomen en de meeste plekjes uit je hoofd kent. De salsa night was erg leuk. Ik zat samen met Michiel, zijn vrienden en twee andere vrijwilligers van Doingoood op een bankje te kijken naar alle mensen die dansten. Dit was mooi om te zien en ik bewonder hoe zowel de mannen als de vrouwen zo goed kunnen dansen. Dit wordt er bij hen al op de basisschool ingegoten. Op mijn project leren de kinderen ook dansen op een vrolijke manier. De docent verzint aan de hand van een spelletje een dans, die de kinderen dan na kunnen doen. Tijdens de salsa night kwam ook group-dancing. Dan moeten álle mensen op het podium gaan staan en de persoon vooraan het podium nadoen. Hier heb ik natuurlijk ook bijgestaan zodat ik toch even mijn Nederlandse heupen heb kunnen laten zwingen.

Maandag is mijn derde week op mijn project begonnen. Ik merk dat ik mij steeds meer op mijn plek voel. Elke dinsdag en donderdag middag mag ik sportles geven van 15:30 tot 16:30. Daarnaast geef ik nu af en toe een eigen les in social studies. De docent met wie ik meeloop geeft mij dan voorbeelden die ik kan uitschrijven op het bord en kan behandelen met de leerlingen. De leerlingen raken mij nog steeds elke keer aan omdat ze mijn huid mooi vinden. Ze zijn zelfs niet meer verlegen en springen gewoon op schoot. Vandaag heb ik met teacher Ronnie gesproken over één leerling. Kajongo Tom. Ik vertelde dat ik Kajongo zo'n goede leerling vind. Kajongo wil later graag bisschop worden. Ronnie vertelde dat Kajongo zijn zoon is en inderdaad super slim is. Ronnie wil dat Kajongo zijn droom naleeft, maar vertelde ook dat je om bisschop te worden 700.000 Oegandese schilling per drie maanden betaald. Volgens Ronnie is dit onbetaalbaar.

Ik sprak in de pauze met Kajongo. Hij is 12 jaar en heeft twee beste vrienden op school. Alle drie zitten ze in P7 (hoogste klas). Kajongo, Deremby en ..... (naam vergeten) Kajongo is class captain en een hele serieuze jongen. Hij heeft altijd zijn huiswerk af, doet actief mee in de klas en corrigeert klasgenoten bij ongewenst gedrag. Hij woont samen met Ronnie op school en leeft van weinig. Kajongo wil dus bisschop worden en heeft tegen mij gezegd dat zijn gevoel zegt dat hij dit moet doen. God wil dat hij dit doet en daarom wil hij rond de wereld trekken als bisschop. Hij is zo'n lieve jongen en ik hoop dat hij zijn droom kan waar maken. Kajongo adviseert mij om elke dag te bidden zodat God mijn gebeden kan horen en mijn dromen kan waarmaken. De andere jongen heet Deremby. Hij wil rechter worden. Deremby is de ondeugende van de drie. Morgen wil ik hem beter leren kennen. De laatste waarvan ik de naam vergeten is de vrolijkste. Hij maakt altijd grapjes in de klas en zet mensen af en toe voor schut. Alle drie liggen ze goed bij docenten en ik kan het goed met hen vinden. De laatste week wil ik meer investeren in deze jongens. Ik merk dat deze leerlingen weinig geld of bezit hebben, maar dat ik veel kan leren van hun levenswijze. Er loopt ook een jongetje op school die een gat in zijn been heeft. Een wond. De maden kruipen door de wond en het bot kan je erdoorheen zien, maar toch komt hij elke dag naar school en is een van de beste uit zijn klas.

Veel docenten en leerlingen willen naar Europa komen en vragen hoe het daar is. Ze zijn nieuwsgierig naar het leven bij ons. Ik vertel dat het leven in Europa heel anders is dan in Afrika en dat wij niet zo rijk zijn als zij denken. Daarnaast zijn ze vaak nieuwsgierig naar racisme. Ik leg de verschillen goed uit en probeer ze duidelijk te maken dat racisme bij ons niet toegestaan is. Dit is wat zij wel denken. Dat donkere mensen niet toegestaan zijn in Europa. Het liefst gun ik deze kinderen dezelfde kansen als die ik gekregen heb, maar ik weet ook dat dit onmogelijk is. Zij groeien op in een ander land, in een andere cultuur. En toch doet het mij van binnen pijn als ik zie dat sommige leerlingen het zo erg verdienen, maar het waarschijnlijk niet kunnen waarmaken.

Een feitje om over na te denken. De gemiddelde Oegandees wordt 45.8 jaar. Wij worden ongeveer dubbel zo oud. Dit komt onder andere omdat er zoveel baby sterfte is wat het gemiddelde omlaag haalt, maar ik denk dat wij het thuis super goed hebben vergeleken met de mensen hier. Wat voor ons normaal is en wat wij kunnen betalen is voor de mensen hier onbereikbaar.

Dit weekend staat onze safari op de planning. Ik kijk hier naar uit en hoop mooie foto's te maken. Van Michiel heb ik wat tips en adviezen gekregen om zelf zoveel mogelijk te zien. Voor nu wens ik jullie een fijne avond en tot de volgende keer!

Serada (mijn Baganda-clan naam)

Shit happens

Donderdag 13 juli ben ik samen met Ronnie, coördinator van Makerere school, de wijk in getrokken. Hij wilde mij rondleiden zodat ik kon zien hoe de kinderen van de school leefden en hoe de familie eruit zag. Eerst ging ik langs bij het meisje die op mijn allereerste schooldag werd afgevoerd en sinds die tijd niet meer op school is geweest (bezeten door demonen). Voordat wij daar aankwamen vertelde Ronnie dat ik mij wel moest voorbereiden. Hij ging ervan uit dat ik omdat ik ''social worker'' ben vragen had opgesteld. Dit wist ik niet dus moest ik alles uit mijn hoofd doen. Ik vond het heel lastig omdat ik mijn eigen nuchtere kijk op situaties aan de kant moest zetten en mij moest verdiepen in ''negative spirits and demons'' Ik kwam binnen in een klein huisje. Geen tafel, stoelen, keuken oid. Maar wel een tv op de grond, een samsung. Grootmoeder was thuis en ik mocht vragen stellen. Ronnie zou deze vragen dan vertalen voor haar in het Oegandees. Het gesprek verliep goed. De familie dacht veel na over de situatie van het meisje en hebben verschillende imams ingeschakeld om te bidden. (mijn innerlijke ik zei: bidden gaat echt niet helpen hoor) Zij betaalden veel geld voor de imams en willen er eigenlijk mee stoppen. Ik vertelde haar dat het meisje ook in de pubertijd kan zitten en daarom ongewenst gedrag vertoond. Dat is namelijk in onze cultuur een levensfase waar ieder mens mee te maken krijgt. Ze vroeg hoe mensen in mijn land behandeld werden tegen mental illness. Ik vertelden dat de mensen dan naar een psycholoog/psychiater gaan en soms ook medicatie krijgen. Dit meisje heeft geen psychologische stoornis, maar naar mijn mening gewoon puberale fases. Dit meisje gaat hierdoor niet meer naar school omdat ze willen wachten totdat de negative spirits verdwijnen. Ik zei tegen Ronnie dat ik het moeilijk vind dat dit meisje geen lessen volgt en zichzelf ontwikkelt net zoals de andere kinderen op school omdat zij negative spirits heeft. Volgens Ronnie beslist de familie over het meisje. Het valt mij op dat de familie veel bepaald over de kinderen. Niet alleen de ouders, maar de hele familie. School heeft dan niks in te brengen. Ik ben hierna nog naar meerdere huisjes in het dorp geweest. Het is onvoorstelbaar hoe de mensen leven. Alles is van hout (super klein, een huis is net zo groot als mijn kamer.....), overal vuilnis, langs de weg spoelt een slootje of beter gezegd een klein straaltje. Met daarin uitwerpselen, vuilnis, eten van mensen en dieren. Door het dorp lopen koeien, geiten, kippen. Een verdwaalde man spreekt mij aan: I want your shoes. Ik zeg: Sorry? I want your shoes, give me money for shoes. Hij is lichtelijk aangeschoten en Ronnie zegt: laat hem maar met rust. Ik was al van plan hem met rust te laten, maar dat zelfs Ronnie het zegt geeft mij wel het gevoel dat hij goed op mij let.  

Vrijdag 14 Juli ben ik met Ronnie naar een Pioneer Sister School geweest. Een mooie school met veel groen. Groter dan Makerere School. De school waar ik werk. De weg daarnaar toe was bizar. Kuilen, gaten, onverharde wegen. Een auto die nauwelijks werkt. Op de terugweg stopte de auto ermee. Hmmmmm, de bezine was op. Ronnie zegt: Please wait, I'll be very fast. Hij springt achterop bij een bodaboda, zonder helm, en racet naar een tankstation. Daar sta ik dan. Langs de weg, in een versleten auto, zonder bezine. Men kijkt naar mij. Een Mzungu in een auto??? In Oeganda??? Na 5 a 10 minuten komt Ronnie terug. Hij heeft een cola fles gevuld met benzine. Dat gooit hij erin en de auto start weer. Overigens vind ik het raar dat de benzine op is aangezien ik hem op de heenweg 20.000 shilling heb gegeven omdat hij geen geld had om te tanken. Dit heb ik met doingoood besproken en zij vinden dit niet goed. Zij vinden het raar dat als wij ergens heen gaan dat ik moet betalen voor de benzine. Ik laat alles rusten en maak mij niet druk. Het geld komt terug of niet. Als ik maar geniet van mn tijd hier. Ik begin te leven zoals een Oegandees. Geen haast, geen druk, niks moet. Op de terugweg zag ik mijn leven aan mij voorbij vliegen. Er stond een file en de meeste mensen halen de file in op de tegenliggende rijbaan. Dit kan in Nederland absoluut niet, maar hier is het heel normaal. Ronnie deed dit ook. Hij was alleen vergeten dat hij niet in een Ferarri rijdt, maar in een oude pick-up. Er kwam een enorme vrachtwagen aan. Op de tegenliggende rijbaan. Die stopte niet en wij konden niet naar links omdat daar een rij auto's stond. Ik dacht: of we raken vol die vrachtwagen of hij duwt links iemand van de baan. Het tweede gebeurde. Ronnie stuurde naar links, wij knalde tegen de zijkant van een andere auto en Ronnie begon te bidden. De auto's naast ons schreeuwden: What are you doing? You almost killed yourself. Ik schrok mij de tering. Dit beeld zie ik dagelijks nog voor me. Maar goed, ik leef nog. 

Zaterdag 15 Juli zijn wij vertrokken naar Jina. Ken haalde ons op. Een super lieve jongen met een eigen mooie witte Toyota. Het is 2 uur rijden naar Jina als het rustig is en als het druk is 4 uur. Onderweg stopte Ken voor een zebrapad. Of geen zebrapad met strepen. Maar een plek waar mensen de weg oversteken. BOEM. Wij keken elkaar aan. Dat was een beste knal. En jahoor en reed een man tegen onze mooie witte Toyota aan. Van achter. In Nederland zou men vreselijk boos worden en elkaar in de haren vliegen. Ken reed even naar de zijkant net zoals de andere chauffeur. Zij praatten met elkaar en legde uit wat er in hun ogen gebeurden. Na twee telefoontjes en 15 minuten verder reden we door naar Jinja. Alsof er niks aan de hand was. Ken vertelde dat de andere chauffeur alles zou ging betalen. Helemaal goed dus. 

Zaterdag en zondag verbleven wij in Jinja. Helaas regenden het zaterdag middag en zondag middag. Hierdoor hebben wij alleen vanmorgen een boottochtje gemaakt over de Nijl. Dit was erg indrukwekkend en ik heb verschillende dieren gezien. De foto's zet ik bij de overige foto's. Ik heb onder andere apen, arenden, nijlvaranen (zoek op google!!) en nog meer vogels gezien. Door de regen hebben wij veel op een bankje gelegen. Dit was ideaal om tot rust te komen en om goed na te denken over de zin van het leven ;)

Het is hier nu etenstijd. Tot de volgende keer mijn trouwe volgers!

Joran

Het onbekende wordt bekend

Mijn derde dag bij Makerere school zit erop. 'S ochtends vertrek ik om 9:00 op de bodaboda en arriveer om 9:15. Tot nu toe is mijn heenreis nog niet één keer goed verlopen. Simpelweg omdat de bodaboda drivers de plek niet weten. Op dag één eindigde ik ergens op een berg haha, maar ik heb het gevoel dat het steeds beter gaat. De mensen zijn erg vriendelijk en proberen altijd te zorgen dat ik op de juiste plek terecht kom. Als ik het echt niet meer weet kan ik altijd vragen om mij terug te brengen naar een herkenbaar punt.

Op school zelf is het even wennen. De eerste dag praatte niemand tegen mij en zat ik alleen in een office te pauzeren. Als lunch krijgen wij bonen met posho. Ik merk dat de mensen heel erg op zichzelf zijn, maar ook gewoon heel chill. Ze praten alleen als iemand tegen hun praat. Aan de andere kant zijn ze heel beleefd naar elkaar. Ze groeten iedereen en vragen hoe het met je gaat. En met je familie. Als je dat niet doet beschouwen zij het als onbeleefd. Ik kijk zelf altijd de kat uit de boom en dit doen zij ook. Interactie zal er dan niet zijn. Daarom moet ik zelf initiatief tonen. Vandaag heb ik meer contact gezocht met de teachers. Ik loop vast mee in de klas met teacher Timothy. Hij is 23 jaar en ik kan het goed met hem vinden. Ik heb foto's van Indy en Billie laten zien. Hij antwoorde: Woow, do you have dogs? Are they not biting? All dogs here biting so we don't like dogs. Hij snapte niet dat wij in Nederland met honden leven. In Oeganda zitten alle honden in kooien en worden er alleen s avonds uitgehaald om het erg te bewaken. Verder heb ik hem foto's laten zien van Toscane, Praag en Boedapest. Hij is zelf nog nooit in Europa geweest. Hij wil graag eens reizen maar heeft geen geld om weg te gaan. Over geld gesproken. Ik kreeg na de eerste dag een behoorlijke tik te verwerken. Zodra ik klaar was met de dag pakte ik mijn tas om naar huis te gaan en daar lag een document op mijn tas. Met een foto van een meisje die ernstig ziek was en geopereerd moest worden. Indirect kreeg ik de vraag om geld te geven voor de operatie. Ik heb dit besproken met de coordinator Ronnie en gezegd dat ik dit niet vind kunnen. Ze zien ons als wandelende geldautomaten. Ronnie vertelde dat dit door iemand op mijn tas is gelegd en dat het niet zo bedoeld is. Zij hebben verschillende programma's en hoopten dat ik een fons/sponsor geld had meegenomen vanuit Nederland. Zoals ik eerder heb verteld zijn de mensen super beleefd, maar moet je wel je eigen grenzen aangeven want ze zien graag geld.

De kinderen zijn erg lief en willen steeds mijn huid aanraken. Ik begin ze steeds beter te leren kennen en creëer een band met hen. Wat ik bijzonder vind is dat de kinderen bukken voor mij als ze bijvoorbeeld mijn eten geven of als ze een vraag hebben. De kinderen moeten ook knielen voor de docenten als ze naar de toilet willen of een vraag hebben over de stof. De docenten hebben enorm gezag. Alle kinderen zingen als de docent binnen komt. '' Y'ello teacher Timothy and teacher Joran, thank you for teaching us today' waarop de teachers dan zeggen: Y'ello childern how do you do? Dan krijg je terug in koor: We are doing fine teacher, thank you! De kinderen mogen pas zitten zodra de teacher dat zegt. Als een kind in slaap valt dan moet hij/zij soms voor straf staand de les afmaken. Dit doen echter niet alle docenten. Sommige gooien een krijtje naar hun hoofd en maken een grap dat ze eerder naar bed moeten. Ohja, de kinderen zitten van 7:00 tot 6:00 op school. Dat is echt bizar. Ik zat van 8:30 tot 15:00 op school en was daarna gebroken. Ze houden de kinderen scherp door alles te herhalen. Zoals jullie in het filmpje op whatsapp kunnen horen zijn de kinderen tegelijk aan het woord en lezen ze de vraag op. De teachers zeggen vaak: Are you with me? Ongeveer om de drie zinnen. Op deze manier houden ze de kinderen scherp. De kinderen herhalen vaak het laatste woord van de docent. Zo weet de docent dat zij nog bij de les zijn.

Vandaag heb ik veel geleerd over Oeganda. In Oeganda zijn heel veel districten. Het Noorden, Oosten, Zuiden en Westen is onderverdeeld in ongeveer 90 districten. Elk district heeft zijn eigen stam. Op school zitten kinderen van verschillende stammen. Ze dragen allemaal een andere kleur shirt met achterop hun stam. In Oeganda geloven ze, zoals in heel Afrika, heel erg in duivels en demonen. De eerste dag heb ik meegemaakt dat een meisje bezeten was door een demoon en werd weggevoerd. Er kwamen aardig wat mensen aan te pas en ze werd weggevoerd. De medicijnen vrouw van het dorp kwam ook een kijkje nemen. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt en ik vond het ook erg indrukwekkend. Ik krijg veel informatie over de Legends from Uganda.

Ze raden aan om na 7:00 niet meer de stad in te gaan. Dit geloof ik graag. Joelle en ik zijn na het zwembad, afgelopen zondag, downtown gegaan om naar huis te wandelen. Dit was erg schrikken. Het was zo druk dat is onbeschrijfelijk. De mensen lopen tegen je aan, overal kleding op de grond, marktjes, etc. En dit was op zondag. Dat is de rustigste dag volgens doingoood. Een Oegandees pakte mij vast aan mn arm. Hij vroeg of ik binnen wilde komen, maar ik zei no thankyou en wilde doorlopen. Helaas bleef hij mij vasthouden en er stonden allemaal vriendjes van hem om mij heen. Joelle was inmiddels doorgelopen omdat zij eerst werd vastgehouden. De jongen wilde dat ik iets kocht bij hem en liet niet los. Na een korte woordenwisseling en een grote ruk aan mijn hand maakte ik mijzelf los en liep door. Dit was even schrikken maar de mensen bedoelen het niet slecht. Ze doen dit ook bij de lokale bevolking. Echter omdat ik blank ben pakken ze mij sneller vast. Onze begeleider hier vertelde dat dit dagelijks gebeurd en dat als je rustig blijft er niks aan de hand is. Natuurlijk zelf grenzen aangeven en voor jezelf opkomen is altijd goed.

Wij hebben met Eva afgesproken dat we binnenkort een weekend naar Jinja. Dat ligt aan de Nijl en daar kunnen raften op de nijl, kajakken, paardrijden, chillen etc. Het is een erg groen gebied waar wij goed tot rust kunnen komen. In de Nijl zwemmen helaas grote krokodillen en nijlpaarden. Het kan dus zomaar gebeuren dat Joran met zijn kajak in een nijlpaarden mond terecht komt... (grapje)

Tijd om te slapen en morgen een nieuwe dag op school. Voetballen staat op het programma en s avonds uiteten met de andere doingoood vrijwilligers.

Joran

Even opstarten

Eenmaal aangekomen in Entebbe werd mij snel duidelijk dat de Oegandese bevolking super relaxt is. No stress. Op het vliegveld duurde het een tijdje voordat wij door de douane waren. Mevrouw vroeg: ‘What are you doing here?’ ‘Do you have a work licence to be here?’ ‘How old are the childern you gonna teach?’ Gelukkig hebben wij verder geen tegenslagen gehad en mocht ik na het beantwoorden van deze vragen en het geven van vingerafdrukken doorlopen naar de uitgang.

Bij de uitgang zagen wij Charlie. Charlie bracht ons naar het backpackers Hostel in Kampala. De rit naar het hostel was heftig. Zij rijden hier natuurlijk links en allemaal door elkaar heen. Wij werden van links en rechts ingehaald door auto’s, scooters, motors, vrachtwagens etc. Op een gegeven moment vraag ik: ‘ Charlie, why are the other cars flashing with their lights when they see you?’ ‘Cause I drive with BIG lights zegt’ ie. Otherwise I can’t see the road. En gelijk had hij. Tevens waren zijn kleine lichten stuk. Dusja, dan maar met groot licht rijden. Het was super donker en wij zagen geen niks. Charlie zei: Wacht maar tot je in Kampala bent. Daar is het pas druk. Na een paar bijna dood ervaringen kwamen wij aan in het backpackers Hostel. Het was tien uur s avonds en hier best rustig. In totaal zijn wij hier met 6 andere mensen die in een kamer slapen waar ik niet dood gevonden wil worden. Een kleine kamer met 12 stapelbedden. Dat is voor de backpackers, want die reizen toch zo weer door.

Gisteravond zaten wij er aardig doorheen. We slapen op een kleine kamer waar in het midden een bed staat met daaromheen een klamboe. Voor de rest is er weinig. De stroom doet het niet, dus opladen moet ergens anders in het Hostel. Carla slaapt in een één persoonskamer. Haar kamer is net zoals die van ons, maar zij heeft zelfs geen stoel om op te zitten. Gewoon een bed neergezet en zoek het maar uit. Mijn kussen is zo hard als steen en die heb ik linearecta door de klamboe gegooid. Zoals je kan lezen, wij zaten er aardig doorheen gisteravond/nacht. De negativiteit die op dat moment in mij zat hoort bij het acclimatiseren.

Vanmorgen ging om 8:00 de wekker. WTF ik heb lekker geslapen. Serieus, ik dacht huuuh!!!?? Mijn kussen heb ik ingeruild voor een handdoek. Paar keer dubbelvouwen en voilà. Om 9:00 hadden wij met Eva van de organisatie Doingoood afgesproken. Eerst heb ik gedoucht, die overigens naar omstandigheden prima is. Vanaf vanmorgen hebben wij al goede gesprekken met elkaar gevoerd. Wij moeten ons aanpassen en je kan niet verwachten dat als je naar Oeganda gaat dat het luxe is. Eva vertelde ons ook dat wij mee moeten gaan met de flow. In Oeganda doen ze alles rustig. Het duurde 60 minuten voordat wij ons ontbijt kregen, maar de mensen gaan gewoon niet voor je rennen. Net zo goed dat wij niet voor hen moeten rennen. Mochten wij problemen hebben in het Hostel dat kunnen wij Eva of Frank bellen of smsen. Op dit moment hebben wij geen Oegandese Shilling. Eva schiet het voor en wij betalen haar morgen terug als wij gaan pinnen. Het ontbijt en avondeten is meer dan prima. Vanmorgen een gekookt eitje gehad met toastjes en een bak fruit.

Na het gesprek met Eva werden wij allemaal naar ons project gebracht om kennis te maken. Joelle werd om 10:00 weg gebracht op de bodaboda. Carla werd om 12:30 opgehaald en ik om 13:30. De rit op de bodaboda was heftig. Dit probeer ik nog een keer te filmen met mijn mobiel. Zoals Eva zegt: het gaat elke keer nét aan goed. Dat heb ik gemerkt. Door de regen reden wij op blubberwegen. Gaten in de weg is hier normaal en nooit stoppen voor een tegenligger ook. Ik heb een paar keer gevoeld dat m’n achterband weg schoof. Dat zal hier heel normaal zijn. De chauffeur reed ook vrolijk verder.

Aangekomen op mijn project zag ik allemaal lieve donkere kindjes. Mzungu, Mzungu !! (blanke) Ze keken naar mij alsof ik Brad Pitt was. Door Eva werd ik voorgesteld aan Ronnie. Ronnie is docent, coördinator en hoog in rang. De school is opgericht door de mensen in de wijk en wordt niet gesponseerd door de overheid. De docenten krijgen 3x3x4 uitbetaald. Wat betekent dat ze 3 maanden betaald krijgen, dan 1 maand niet (vakantie) dan weer 3 maanden betaald, dan 1 maand niet (vakantie) en dan 4 maanden wel. Ronnie vertelde mij dat ik tussen 8:30 en 9:30 moet beginnen en om 16:00 naar huis kan. De eerste week loop ik met alle klassen mee. De tweede week spreek ik met Ronnie af dat ik mij ga focussen op de dingen die ik leuk vind. De school is net zo groot als de voortuin en het huis in Zuid Scharwoude. Daar zitten 7 klassen, een schoolplein en een WC. De WC is aan de achterkant. De kinderen en docenten van school gebruiken de toilet door erboven te gaan hangen. Er is een plek voor Boys/Girls en Staff. Ik mag gelukkig bij Staff, maar moet ook boven de WC hangen om te skittelen of te plassen.

Door de regen was het schoolplein volgestroomd en was het nu een grote modderpoel. Ze lopen daar allemaal op sandalen. Zelfs in de modder. Ik denk dat de periode op deze school veel indruk op mij zal hebben. Op dit moment heb ik al veel dingen in mijn hoofd die ik daar wil doen om de kinderen te helpen. Ik hoop een voetbalveldje met doelen te maken en andere sportactiviteiten te doen. Verder bouw ik graag een band op met Ronnie om er zo achter te komen wat de school nodig heeft en om dingen te leren over de Oegandese cultuur. Ik hoop ook een dag met Joelle mee te kunnen lopen op haar project. Vandaag vertelde zei hoe de mensen in het weeshuis de kinderen behandelen. Kindjes van maximaal 6 jaar worden op hun handen en voeten geslagen als zij niet luisteren. Zij worden aan hun bovenarm opgetild om ze te verplaatsen. De werksters doen soms zo ruw dat de kindjes op hun hoofdje terecht komen omdat ze vallen. Joelle vertelde dit en ze vond dit erg bizar om te zien. Voor verdere informatie verwijs ik jullie door naar haar blog. Er is nog zoveel meer om te vertellen, maar dat komt nog wel.

Wij moeten ons niet voordoen als Superman of Sinterklaas. De situatie hier is zoals het is en de bevolking heeft zo hun eigen redenen om deze werkwijzen toe te passen. Door alles te willen oplossen geven wij een verkeerd beeld naar de bevolking toe en kunnen zij denken dat alle vrijwilligers zo zijn. Voor mij is het belangrijk om te leren van deze ervaringen en te ontdekken hoe mensen hier leven. Hulp aan bieden op gebied van renovatie, activiteiten en ontwikkeling (van een kind) is voor mij meer waard dan door de situatie te willen veranderen.

De komende weken zal ik proberen om foto's te maken van het leven hier in Oeganda. Deze zal ik bij mijn blogs zetten zodat jullie ze kunnen zien. Morgen begint de dag om 10:00. Wij krijgen een introductie met een nieuwe vrijwilligster en gaan in de middag zwemmen met de andere doingoood vrijwilligers.

Voor nu wens ik jullie een fijne avond!

Joran

Let's get started

Afgelopen jaar heb ik de keuze gemaakt om eens iets totaal anders te gaan doen. Na Lloret del Mar, Mallorca en een Vespa trip door Toscane heb ik er dit jaar voor gekozen om vrijwilligerswerk te gaan doen in Oeganda. Samen met Carla en Joëlle zit ik in een Hostel in Kampala. Het Hostel staat in de wijk Mengo. In Oeganda doen ze niet aan postcodes dus mocht er iemand langs willen komen dan even zoeken in google maps naar: Oeganda --> Kampala --> Mengo. Afijn, alle voorbereidingen zijn getroffen. Van de Etos in Heerhugowaard tot de Etos in Hulst, wij hebben de medicijn voorraad leeg getrokken.

In Oeganda sta ik voor de klas. De school waar ik les ga geven heet: Makerere School. Deze school staat in een achterstandswijk en op de school zitten zo'n 300 leerlingen en 12 leerkrachten. Van te voren heb ik met een Belgische vrouw gebeld om informatie te krijgen over mijn project. Zij vertelde mij dat je naast het lesgeven ook sportactiviteiten doet en de wijk intrekt om te kijken hoe de mensen leven. Verder help je met het verven van de school en doe je klusjes in de wijk. De diversiteit die bij dit project hoort heeft mij over de streep getrokken. Door de verschillende activiteiten hoop ik veel te leren over het leven in de wijk en de kinderen op school.

Naast het vrijwilligerswerk hebben wij natuurlijk ook andere plannen. Het laatste weekend van juli (28,29&30) staat er een safari gepland. Op deze safari nemen wij deel aan de rhinotracking & chimpanseetracking (dag 1), gaan wij op zoek naar de Big five (dag 2) en varen wij naar de Murchison Falls (dag 3). Tijdens deze boottocht varen wij over de Nijl en zien wij hopelijk nijlkrokodillen en nijlpaarden. Naast de safari willen wij onder andere nog mountainbiken, paardrijden, en naar banda island. Dat is een eiland waar je ultiem kan chillen. Strandje, cocktails, watersporten etc.

Morgen ochtend vertrekken wij om 10:40 vanaf Brussel Airport. Ik zal jullie op de hoogte houden van mijn avonturen in Oeganda via dit blog. Voor nu wens ik jullie een fijne avond en tot over 5 weken!

Joran

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Joran