Eenmaal aangekomen in Entebbe werd mij snel duidelijk dat de Oegandese bevolking super relaxt is. No stress. Op het vliegveld duurde het een tijdje voordat wij door de douane waren. Mevrouw vroeg: ‘What are you doing here?’ ‘Do you have a work licence to be here?’ ‘How old are the childern you gonna teach?’ Gelukkig hebben wij verder geen tegenslagen gehad en mocht ik na het beantwoorden van deze vragen en het geven van vingerafdrukken doorlopen naar de uitgang.

Bij de uitgang zagen wij Charlie. Charlie bracht ons naar het backpackers Hostel in Kampala. De rit naar het hostel was heftig. Zij rijden hier natuurlijk links en allemaal door elkaar heen. Wij werden van links en rechts ingehaald door auto’s, scooters, motors, vrachtwagens etc. Op een gegeven moment vraag ik: ‘ Charlie, why are the other cars flashing with their lights when they see you?’ ‘Cause I drive with BIG lights zegt’ ie. Otherwise I can’t see the road. En gelijk had hij. Tevens waren zijn kleine lichten stuk. Dusja, dan maar met groot licht rijden. Het was super donker en wij zagen geen niks. Charlie zei: Wacht maar tot je in Kampala bent. Daar is het pas druk. Na een paar bijna dood ervaringen kwamen wij aan in het backpackers Hostel. Het was tien uur s avonds en hier best rustig. In totaal zijn wij hier met 6 andere mensen die in een kamer slapen waar ik niet dood gevonden wil worden. Een kleine kamer met 12 stapelbedden. Dat is voor de backpackers, want die reizen toch zo weer door.

Gisteravond zaten wij er aardig doorheen. We slapen op een kleine kamer waar in het midden een bed staat met daaromheen een klamboe. Voor de rest is er weinig. De stroom doet het niet, dus opladen moet ergens anders in het Hostel. Carla slaapt in een één persoonskamer. Haar kamer is net zoals die van ons, maar zij heeft zelfs geen stoel om op te zitten. Gewoon een bed neergezet en zoek het maar uit. Mijn kussen is zo hard als steen en die heb ik linearecta door de klamboe gegooid. Zoals je kan lezen, wij zaten er aardig doorheen gisteravond/nacht. De negativiteit die op dat moment in mij zat hoort bij het acclimatiseren.

Vanmorgen ging om 8:00 de wekker. WTF ik heb lekker geslapen. Serieus, ik dacht huuuh!!!?? Mijn kussen heb ik ingeruild voor een handdoek. Paar keer dubbelvouwen en voilà. Om 9:00 hadden wij met Eva van de organisatie Doingoood afgesproken. Eerst heb ik gedoucht, die overigens naar omstandigheden prima is. Vanaf vanmorgen hebben wij al goede gesprekken met elkaar gevoerd. Wij moeten ons aanpassen en je kan niet verwachten dat als je naar Oeganda gaat dat het luxe is. Eva vertelde ons ook dat wij mee moeten gaan met de flow. In Oeganda doen ze alles rustig. Het duurde 60 minuten voordat wij ons ontbijt kregen, maar de mensen gaan gewoon niet voor je rennen. Net zo goed dat wij niet voor hen moeten rennen. Mochten wij problemen hebben in het Hostel dat kunnen wij Eva of Frank bellen of smsen. Op dit moment hebben wij geen Oegandese Shilling. Eva schiet het voor en wij betalen haar morgen terug als wij gaan pinnen. Het ontbijt en avondeten is meer dan prima. Vanmorgen een gekookt eitje gehad met toastjes en een bak fruit.

Na het gesprek met Eva werden wij allemaal naar ons project gebracht om kennis te maken. Joelle werd om 10:00 weg gebracht op de bodaboda. Carla werd om 12:30 opgehaald en ik om 13:30. De rit op de bodaboda was heftig. Dit probeer ik nog een keer te filmen met mijn mobiel. Zoals Eva zegt: het gaat elke keer nét aan goed. Dat heb ik gemerkt. Door de regen reden wij op blubberwegen. Gaten in de weg is hier normaal en nooit stoppen voor een tegenligger ook. Ik heb een paar keer gevoeld dat m’n achterband weg schoof. Dat zal hier heel normaal zijn. De chauffeur reed ook vrolijk verder.

Aangekomen op mijn project zag ik allemaal lieve donkere kindjes. Mzungu, Mzungu !! (blanke) Ze keken naar mij alsof ik Brad Pitt was. Door Eva werd ik voorgesteld aan Ronnie. Ronnie is docent, coördinator en hoog in rang. De school is opgericht door de mensen in de wijk en wordt niet gesponseerd door de overheid. De docenten krijgen 3x3x4 uitbetaald. Wat betekent dat ze 3 maanden betaald krijgen, dan 1 maand niet (vakantie) dan weer 3 maanden betaald, dan 1 maand niet (vakantie) en dan 4 maanden wel. Ronnie vertelde mij dat ik tussen 8:30 en 9:30 moet beginnen en om 16:00 naar huis kan. De eerste week loop ik met alle klassen mee. De tweede week spreek ik met Ronnie af dat ik mij ga focussen op de dingen die ik leuk vind. De school is net zo groot als de voortuin en het huis in Zuid Scharwoude. Daar zitten 7 klassen, een schoolplein en een WC. De WC is aan de achterkant. De kinderen en docenten van school gebruiken de toilet door erboven te gaan hangen. Er is een plek voor Boys/Girls en Staff. Ik mag gelukkig bij Staff, maar moet ook boven de WC hangen om te skittelen of te plassen.

Door de regen was het schoolplein volgestroomd en was het nu een grote modderpoel. Ze lopen daar allemaal op sandalen. Zelfs in de modder. Ik denk dat de periode op deze school veel indruk op mij zal hebben. Op dit moment heb ik al veel dingen in mijn hoofd die ik daar wil doen om de kinderen te helpen. Ik hoop een voetbalveldje met doelen te maken en andere sportactiviteiten te doen. Verder bouw ik graag een band op met Ronnie om er zo achter te komen wat de school nodig heeft en om dingen te leren over de Oegandese cultuur. Ik hoop ook een dag met Joelle mee te kunnen lopen op haar project. Vandaag vertelde zei hoe de mensen in het weeshuis de kinderen behandelen. Kindjes van maximaal 6 jaar worden op hun handen en voeten geslagen als zij niet luisteren. Zij worden aan hun bovenarm opgetild om ze te verplaatsen. De werksters doen soms zo ruw dat de kindjes op hun hoofdje terecht komen omdat ze vallen. Joelle vertelde dit en ze vond dit erg bizar om te zien. Voor verdere informatie verwijs ik jullie door naar haar blog. Er is nog zoveel meer om te vertellen, maar dat komt nog wel.

Wij moeten ons niet voordoen als Superman of Sinterklaas. De situatie hier is zoals het is en de bevolking heeft zo hun eigen redenen om deze werkwijzen toe te passen. Door alles te willen oplossen geven wij een verkeerd beeld naar de bevolking toe en kunnen zij denken dat alle vrijwilligers zo zijn. Voor mij is het belangrijk om te leren van deze ervaringen en te ontdekken hoe mensen hier leven. Hulp aan bieden op gebied van renovatie, activiteiten en ontwikkeling (van een kind) is voor mij meer waard dan door de situatie te willen veranderen.

De komende weken zal ik proberen om foto's te maken van het leven hier in Oeganda. Deze zal ik bij mijn blogs zetten zodat jullie ze kunnen zien. Morgen begint de dag om 10:00. Wij krijgen een introductie met een nieuwe vrijwilligster en gaan in de middag zwemmen met de andere doingoood vrijwilligers.

Voor nu wens ik jullie een fijne avond!

Joran