Na enige stilte schrijf ik nu één van mijn laatst blogs. De tijd vliegt.

Vorige week maandag is Joëlle ziek geworden. Wij kwamen terug van Jinja en daar was zij al niet lekker. Joelle had koorts, keelpijn, hoofdpijn, en was super verkouden. Alles zat vast. Zij werd maar niet beter en omdat de koorts al vanaf vrijdag 14 juli aanwezig was hebben wij samen met Frank Smits, de coördinator van Doingoood besloten om haar naar het ziekenhuis te laten gaan voor een Malaria check. Nadat haar bloed en urine afgenomen waren en zij op de uitslag kon zien dat het geen Malaria was waren wij opgelucht, maar wat was het dan wel? Carla legde de link naar het verleden waar Joelle soms kaakholte ontsteking had. Minimaal één keer per jaar. Carla heeft hier antibiotica voor gezocht in het ziekenhuis waar zij vrijwilligerswerk doet. Joelle neemt de antibiotica nu een paar dagen en is niet meer ziek. Ik voelde mij zelf afgelopen vrijdag niet zo lekker en ben toen eerder naar huis gegaan om uit te rusten. Het valt mij op dat veel vrijwilligers ziek worden in Oeganda. Als ik kijk naar het Doingoood guesthouse, waar de meeste vrijwilligers verblijven, dan is er elke week wel iemand ziek. Dit komt denk ik omdat het eten hier anders is, de lucht veel viezer is (alle auto's rijden op diesel en hebben geen roet filter. Er komt letterlijk zwarte rook uit sommige uitlaten van auto's. Hap-slik-weg) en wij vrijwilligers vaak met kinderen werken die infecties met zich meedragen waar ons lichaam nog niet tegen bestand is.

Afgelopen week hebben wij een Belg leren kennen. Michiel genaamd. Michiel is een avonturier en heeft vaker door Afrika gereisd. Dit is zijn derde of vierde keer in Oeganda. Door zijn ervaring ga ik ook wel eens met hem op stap. Ik ben met hem downtown gegaan en naar een salsa night. Zodra je downtown gaat is het super druk en lopen er weinig blanke mensen alleen. over straat. Tenzij je hier in Oeganda, zoals Michiel, vaker bent gekomen en de meeste plekjes uit je hoofd kent. De salsa night was erg leuk. Ik zat samen met Michiel, zijn vrienden en twee andere vrijwilligers van Doingoood op een bankje te kijken naar alle mensen die dansten. Dit was mooi om te zien en ik bewonder hoe zowel de mannen als de vrouwen zo goed kunnen dansen. Dit wordt er bij hen al op de basisschool ingegoten. Op mijn project leren de kinderen ook dansen op een vrolijke manier. De docent verzint aan de hand van een spelletje een dans, die de kinderen dan na kunnen doen. Tijdens de salsa night kwam ook group-dancing. Dan moeten álle mensen op het podium gaan staan en de persoon vooraan het podium nadoen. Hier heb ik natuurlijk ook bijgestaan zodat ik toch even mijn Nederlandse heupen heb kunnen laten zwingen.

Maandag is mijn derde week op mijn project begonnen. Ik merk dat ik mij steeds meer op mijn plek voel. Elke dinsdag en donderdag middag mag ik sportles geven van 15:30 tot 16:30. Daarnaast geef ik nu af en toe een eigen les in social studies. De docent met wie ik meeloop geeft mij dan voorbeelden die ik kan uitschrijven op het bord en kan behandelen met de leerlingen. De leerlingen raken mij nog steeds elke keer aan omdat ze mijn huid mooi vinden. Ze zijn zelfs niet meer verlegen en springen gewoon op schoot. Vandaag heb ik met teacher Ronnie gesproken over één leerling. Kajongo Tom. Ik vertelde dat ik Kajongo zo'n goede leerling vind. Kajongo wil later graag bisschop worden. Ronnie vertelde dat Kajongo zijn zoon is en inderdaad super slim is. Ronnie wil dat Kajongo zijn droom naleeft, maar vertelde ook dat je om bisschop te worden 700.000 Oegandese schilling per drie maanden betaald. Volgens Ronnie is dit onbetaalbaar.

Ik sprak in de pauze met Kajongo. Hij is 12 jaar en heeft twee beste vrienden op school. Alle drie zitten ze in P7 (hoogste klas). Kajongo, Deremby en ..... (naam vergeten) Kajongo is class captain en een hele serieuze jongen. Hij heeft altijd zijn huiswerk af, doet actief mee in de klas en corrigeert klasgenoten bij ongewenst gedrag. Hij woont samen met Ronnie op school en leeft van weinig. Kajongo wil dus bisschop worden en heeft tegen mij gezegd dat zijn gevoel zegt dat hij dit moet doen. God wil dat hij dit doet en daarom wil hij rond de wereld trekken als bisschop. Hij is zo'n lieve jongen en ik hoop dat hij zijn droom kan waar maken. Kajongo adviseert mij om elke dag te bidden zodat God mijn gebeden kan horen en mijn dromen kan waarmaken. De andere jongen heet Deremby. Hij wil rechter worden. Deremby is de ondeugende van de drie. Morgen wil ik hem beter leren kennen. De laatste waarvan ik de naam vergeten is de vrolijkste. Hij maakt altijd grapjes in de klas en zet mensen af en toe voor schut. Alle drie liggen ze goed bij docenten en ik kan het goed met hen vinden. De laatste week wil ik meer investeren in deze jongens. Ik merk dat deze leerlingen weinig geld of bezit hebben, maar dat ik veel kan leren van hun levenswijze. Er loopt ook een jongetje op school die een gat in zijn been heeft. Een wond. De maden kruipen door de wond en het bot kan je erdoorheen zien, maar toch komt hij elke dag naar school en is een van de beste uit zijn klas.

Veel docenten en leerlingen willen naar Europa komen en vragen hoe het daar is. Ze zijn nieuwsgierig naar het leven bij ons. Ik vertel dat het leven in Europa heel anders is dan in Afrika en dat wij niet zo rijk zijn als zij denken. Daarnaast zijn ze vaak nieuwsgierig naar racisme. Ik leg de verschillen goed uit en probeer ze duidelijk te maken dat racisme bij ons niet toegestaan is. Dit is wat zij wel denken. Dat donkere mensen niet toegestaan zijn in Europa. Het liefst gun ik deze kinderen dezelfde kansen als die ik gekregen heb, maar ik weet ook dat dit onmogelijk is. Zij groeien op in een ander land, in een andere cultuur. En toch doet het mij van binnen pijn als ik zie dat sommige leerlingen het zo erg verdienen, maar het waarschijnlijk niet kunnen waarmaken.

Een feitje om over na te denken. De gemiddelde Oegandees wordt 45.8 jaar. Wij worden ongeveer dubbel zo oud. Dit komt onder andere omdat er zoveel baby sterfte is wat het gemiddelde omlaag haalt, maar ik denk dat wij het thuis super goed hebben vergeleken met de mensen hier. Wat voor ons normaal is en wat wij kunnen betalen is voor de mensen hier onbereikbaar.

Dit weekend staat onze safari op de planning. Ik kijk hier naar uit en hoop mooie foto's te maken. Van Michiel heb ik wat tips en adviezen gekregen om zelf zoveel mogelijk te zien. Voor nu wens ik jullie een fijne avond en tot de volgende keer!

Serada (mijn Baganda-clan naam)