Donderdag 13 juli ben ik samen met Ronnie, coördinator van Makerere school, de wijk in getrokken. Hij wilde mij rondleiden zodat ik kon zien hoe de kinderen van de school leefden en hoe de familie eruit zag. Eerst ging ik langs bij het meisje die op mijn allereerste schooldag werd afgevoerd en sinds die tijd niet meer op school is geweest (bezeten door demonen). Voordat wij daar aankwamen vertelde Ronnie dat ik mij wel moest voorbereiden. Hij ging ervan uit dat ik omdat ik ''social worker'' ben vragen had opgesteld. Dit wist ik niet dus moest ik alles uit mijn hoofd doen. Ik vond het heel lastig omdat ik mijn eigen nuchtere kijk op situaties aan de kant moest zetten en mij moest verdiepen in ''negative spirits and demons'' Ik kwam binnen in een klein huisje. Geen tafel, stoelen, keuken oid. Maar wel een tv op de grond, een samsung. Grootmoeder was thuis en ik mocht vragen stellen. Ronnie zou deze vragen dan vertalen voor haar in het Oegandees. Het gesprek verliep goed. De familie dacht veel na over de situatie van het meisje en hebben verschillende imams ingeschakeld om te bidden. (mijn innerlijke ik zei: bidden gaat echt niet helpen hoor) Zij betaalden veel geld voor de imams en willen er eigenlijk mee stoppen. Ik vertelde haar dat het meisje ook in de pubertijd kan zitten en daarom ongewenst gedrag vertoond. Dat is namelijk in onze cultuur een levensfase waar ieder mens mee te maken krijgt. Ze vroeg hoe mensen in mijn land behandeld werden tegen mental illness. Ik vertelden dat de mensen dan naar een psycholoog/psychiater gaan en soms ook medicatie krijgen. Dit meisje heeft geen psychologische stoornis, maar naar mijn mening gewoon puberale fases. Dit meisje gaat hierdoor niet meer naar school omdat ze willen wachten totdat de negative spirits verdwijnen. Ik zei tegen Ronnie dat ik het moeilijk vind dat dit meisje geen lessen volgt en zichzelf ontwikkelt net zoals de andere kinderen op school omdat zij negative spirits heeft. Volgens Ronnie beslist de familie over het meisje. Het valt mij op dat de familie veel bepaald over de kinderen. Niet alleen de ouders, maar de hele familie. School heeft dan niks in te brengen. Ik ben hierna nog naar meerdere huisjes in het dorp geweest. Het is onvoorstelbaar hoe de mensen leven. Alles is van hout (super klein, een huis is net zo groot als mijn kamer.....), overal vuilnis, langs de weg spoelt een slootje of beter gezegd een klein straaltje. Met daarin uitwerpselen, vuilnis, eten van mensen en dieren. Door het dorp lopen koeien, geiten, kippen. Een verdwaalde man spreekt mij aan: I want your shoes. Ik zeg: Sorry? I want your shoes, give me money for shoes. Hij is lichtelijk aangeschoten en Ronnie zegt: laat hem maar met rust. Ik was al van plan hem met rust te laten, maar dat zelfs Ronnie het zegt geeft mij wel het gevoel dat hij goed op mij let.  

Vrijdag 14 Juli ben ik met Ronnie naar een Pioneer Sister School geweest. Een mooie school met veel groen. Groter dan Makerere School. De school waar ik werk. De weg daarnaar toe was bizar. Kuilen, gaten, onverharde wegen. Een auto die nauwelijks werkt. Op de terugweg stopte de auto ermee. Hmmmmm, de bezine was op. Ronnie zegt: Please wait, I'll be very fast. Hij springt achterop bij een bodaboda, zonder helm, en racet naar een tankstation. Daar sta ik dan. Langs de weg, in een versleten auto, zonder bezine. Men kijkt naar mij. Een Mzungu in een auto??? In Oeganda??? Na 5 a 10 minuten komt Ronnie terug. Hij heeft een cola fles gevuld met benzine. Dat gooit hij erin en de auto start weer. Overigens vind ik het raar dat de benzine op is aangezien ik hem op de heenweg 20.000 shilling heb gegeven omdat hij geen geld had om te tanken. Dit heb ik met doingoood besproken en zij vinden dit niet goed. Zij vinden het raar dat als wij ergens heen gaan dat ik moet betalen voor de benzine. Ik laat alles rusten en maak mij niet druk. Het geld komt terug of niet. Als ik maar geniet van mn tijd hier. Ik begin te leven zoals een Oegandees. Geen haast, geen druk, niks moet. Op de terugweg zag ik mijn leven aan mij voorbij vliegen. Er stond een file en de meeste mensen halen de file in op de tegenliggende rijbaan. Dit kan in Nederland absoluut niet, maar hier is het heel normaal. Ronnie deed dit ook. Hij was alleen vergeten dat hij niet in een Ferarri rijdt, maar in een oude pick-up. Er kwam een enorme vrachtwagen aan. Op de tegenliggende rijbaan. Die stopte niet en wij konden niet naar links omdat daar een rij auto's stond. Ik dacht: of we raken vol die vrachtwagen of hij duwt links iemand van de baan. Het tweede gebeurde. Ronnie stuurde naar links, wij knalde tegen de zijkant van een andere auto en Ronnie begon te bidden. De auto's naast ons schreeuwden: What are you doing? You almost killed yourself. Ik schrok mij de tering. Dit beeld zie ik dagelijks nog voor me. Maar goed, ik leef nog. 

Zaterdag 15 Juli zijn wij vertrokken naar Jina. Ken haalde ons op. Een super lieve jongen met een eigen mooie witte Toyota. Het is 2 uur rijden naar Jina als het rustig is en als het druk is 4 uur. Onderweg stopte Ken voor een zebrapad. Of geen zebrapad met strepen. Maar een plek waar mensen de weg oversteken. BOEM. Wij keken elkaar aan. Dat was een beste knal. En jahoor en reed een man tegen onze mooie witte Toyota aan. Van achter. In Nederland zou men vreselijk boos worden en elkaar in de haren vliegen. Ken reed even naar de zijkant net zoals de andere chauffeur. Zij praatten met elkaar en legde uit wat er in hun ogen gebeurden. Na twee telefoontjes en 15 minuten verder reden we door naar Jinja. Alsof er niks aan de hand was. Ken vertelde dat de andere chauffeur alles zou ging betalen. Helemaal goed dus. 

Zaterdag en zondag verbleven wij in Jinja. Helaas regenden het zaterdag middag en zondag middag. Hierdoor hebben wij alleen vanmorgen een boottochtje gemaakt over de Nijl. Dit was erg indrukwekkend en ik heb verschillende dieren gezien. De foto's zet ik bij de overige foto's. Ik heb onder andere apen, arenden, nijlvaranen (zoek op google!!) en nog meer vogels gezien. Door de regen hebben wij veel op een bankje gelegen. Dit was ideaal om tot rust te komen en om goed na te denken over de zin van het leven ;)

Het is hier nu etenstijd. Tot de volgende keer mijn trouwe volgers!

Joran